ΑΝΩ ΤΙΘΟΡΕΑ   -  ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ   

ΒΕΛΙΤΣΑ- ΑΝΩ ΤΙΘΟΡΕΑ

Ενα πανεμορφο χωριο 'καρφωμενο' στην ανατολικη πλαγια του Παρνασσου, μια μικρη γωνιτσα της ελληνικης γης  αυτου του επιγειου παραδεισου χτισμενη στην ακρη ενος φαραγγιου .

Απο το 16αι μχ μεχρι το 1926 λεγοταν Βελιτσα.

Λιγο πριν μπεις στο χωριο ενα αρχαιο τειχος  (ο,τι απομεινε απο το περασμα των αιωνων) 4ου αι.πχ μαζι με το καστρο του σου ανοιγει την πορτα στην ομορφια κ τη γοητεια.

Στην πλατεια του  που ειναι χωματινη  ενας γερακος πλατανος , φυτεμενος το 1887 ,σε περιμενει να καθισεις λιγο στη σκια του.

Λιγο πιο πανω  ξεκινα μια απο τις μαγευτικοτερες διαδρομες του τοπου μας, περνωντας απο το φαραγγι . διπλα σου οπως βαδιζεις το ρεμα Καψαλα σου κρατα συντροφια κ σου μιλα με την ξεχωριστη φωνη του.

Τριγυρω υπαρχουν κοφτεροι κ επιβλητικοι βραχοι που σου κοβουν την ανασα.

Σε καποιο σημειο σε περιμενει ενα ξωκλησι , του Αι -Γιωργη, κ απο εκει ακολουθεις τα ιχνη που εχουν αφησει αλλοι περιηγητες για το ξωκλησι του Αι-γιαννη.

Απεναντι μπορεις να δεις την σπηλια του Οδυσσεα Ανδρουτσου.

Ειναι η δυσπροσιτη σπηλια ,με αποτομη εισοδο σε αποκρημνο βραχο στο βραχωδες συγκροτημα του Ανατολικου,(κ στην οποια ανεβαινεις απο μια σκαλα , αν κ ειναι πολυ επικινδυνο κ χρειαζεται αρκετη ασφαλεια) στην οποια κατεφευγε ο ηρωας της Εθνεγερσιας Οδυσσεας Ανδρουτσος μαζι με την οικογενεια του προκειμενου να γλιτωσει απο τους ξενους , αλλα κ - φευ -  απο 'ομοεθνεις' εχθρους.

Πριν τον Οδυσεα λεγοταν "Μαυρη Τρουπα'

Το 1860 ο φιλελλην γαμπρος του Οδυσσεα γραφει

----

«Το άντρον τούτο φαίνεται πάντη άγνωστoν σχεδόν καθ’όλον το διάστημα της δουλοκρατίας των Ελλήνων. Ο πρώτος όστις το ανακάλυψε και κάμνει περί τούτου μνείαν, είναι ο δόκτωρ Ε.Δ. Κλαρκ εις τας αρχάς της ενεστώσης εκατονταετηρίδος. Eύρε το μεγαλοπρεπές τούτο της φύσεως παλάτιον κατοικίαν αναρίθμητων και παντοίων σαρκοφάγων ορνέων. Όταν αφίχθη εις το ύψος των βράχων ένθα έκειτο η οπή παρετήρησεν επι ταύτης αετόν , πυροβολήσας δε κατά τούτου ίνα ανοίξη την δίοδόν του, με φρίκην ου μικράν είδε πάραυτα νέφος ατελείωτον ορνέων να εξέλθει ορμητικώς και βιαίως, και μετά κρωγμών και κλαγγασμών πατάσσοντα μετά κρότου τα πτερά των και εις δέκα λεγεώνας σχηματισθέντα, υψώθησαν εις τον αέρα και διευθύνθησαν προς τας άνωθι του άντρου χιονοσκεπάστους σχεδόν πάντοτε ακρωρείας του Παρνασού. Μετά την πολύτιμον ταύτην ανακάλυψιν, τα όρνεα, άτινα διεδέχθησαν δια τόσους αιώνας τας μούσας, παρεχώρησαν με την σειράν των τούτο εις τους κλέπτας και αρματωλούς, και ο Οδυσσεύς, μεγιστάν της Λεβαδείας, γιγνώσκων τα στενά και τα καταφύγια της Στερεάς Ελλάδος πλέον παντός άλλου, είναι ο πρώτος ανήρ ο εννοήσας την επισημότητα τοιούτου ασύλου, όθεν και προ της επαναστάσεως πολλάκις κατέφυγε και εκρύπτετο ενταύθα, και εφυλάττετο να οχυρώση τούτο εις πρώτην ευκαιρίαν, και ως ακρόπολιν της Στερεάς Ελλάδος, και ίνα δια τούτου υπερασπισθή καθ’ οποιασδήποτε εμφυλίου ή εχθρικής επιδρομής.

Η θέσις του σπηλαίου δεν συγχωρεί ουδεμία προσβολήν εξ οποιουδήποτε μέρους προς την τρίγωνον είσοδό του. Οδός ανωφερής και απότομος σε φέρει εις ταύτην, ευρίσκεται δε εις το βάθος εκτεταμένου φυσικού θόλου, όστις προχωρεί βαθέως εντός των τραχέων βράχων εκατόν πεντήκοντα ποδών περίπου ύψος… Είχομεν κατασκευάσει κρεμαστάς κλίμακας δια πασσάλων, στερεωμένας επί των βράχων. Η πρώτη κλίμαξ 45-50 ποδών ύψους, ήτο τοποθετημένη επί του μετώπου του βράχου και αναβατή βοθεία των ορειχαλκίνων στηριγμάτων, η δε δευτέρα εσχημάτιζε γωνίαν με την πρώτην και ήτον επακουμβημένη επί προτεταμένης οδοντώσεως, και η τρίτη ελαφροτέρα και συντομωτέρα ήτο επακουμβημένη επί της φυσικής κλίσεως λόφου και έφερεν εις μικράν θύραν, ήτις ήτο η πρώτη είσοδος του Κωρυκίου άντρου. (Εδώ ο Τρελόνυ κάνει σύγχυση: το Κωρύκιον Άντρον των Αρχαίων Ελλήνων βρίσκεται πάνω από τους Δελφούς και στα νεότερα χρόνια ονομάζεται «Σαρανταύλι»)